Η Ελλάδα είναι ίσως η μόνη χώρα παγκοσμίως, όπου οι εθελοντές που βοηθάνε τα ζώα αφιλοκερδώς κατηγορούνται ως “έμποροι και λαθρέμποροι”, όχι μόνο από μια ακραία μεινονότητα, αλλά ακόμα και από πολιτικούς και άτομα σε αρμόδιες αρχές.
Η Άννα είναι μία από αυτές τις εθελόντριες, και απαντάει στις κατηγορίες, όπως κάνουν και πολλές άλλες.
Η δήλωσή της:
“Είμαι αυτή που κατηγορούν για εμπόριο”
Είμαι η Άννα. Κάποτε δεν είχα ιδέα για το μαρτύριο που βιώνουν τα αδέσποτα στην χώρα μας, καθώς γεννήθηκα και μεγάλωσα στο κέντρο της πόλης. Η ζωή τα έφερε έτσι και ήρθα να ζήσω σε μια περιοχή με πολύ έντονο πρόβλημα. Τα ζώα στους δρόμους καθημερινότητα. Ζώα αναλώσιμα, άρρωστα και φοβισμένα, ζώα βάναυσα χρησιμοποιημένα να καταλήγουν στο πουθενά, χωρίς κανέναν.
Από την πρώτη στιγμή που τα αντίκρυσα η ζωή μου άλλαξε. Μου ήταν αδύνατο να τα προσπερνώ. Φυσικά και δεν είναι δυνατόν να τα βοηθήσω όλα και αυτό είναι το δυσκολότερο να διαχειριστώ. Πονάει πολύ.
Έχω δεί με τα μάτια μου φριχτές καταστάσεις. Έχω ουρλιάξει τόσο δυνατά που νόμιζα ότι άκουγα ουρλιαχτά άλλης, όταν μπροστά μου κρέμαγαν μια γριούλα σκύλα. Τα πίσω αδύναμα ποδαράκια της, να περπατάνε στον αέρα καθώς πάλευε μαζί τους, είναι μια εικόνα που θα με στοιχειώνει για πάντα.
Έχω κουβαλήσει το ετοιμοθάνατο, αποστεωμένο κυνηγόσκυλο κάποιου άλλου, δίπλα στην τούρτα γενεθλίων του γιού μου στον δρόμο προς το πάρτυ του. Έχω θηλάσει το παιδί μου μέσα σε καταφύγια και του ‘χω δώσει να κουβαλήσει κι αυτό άρρωστα κουτάβια.
Έχω τρέξει κοιτάζοντας πίσω εάν με κυνηγούν, έχω πηδήξει μάντρες, έχω παρακαλέσει όταν θα έπρεπε να απαιτώ και έχω ευχαριστήσει όταν θα έπρεπε να διαολοστείλω.
Έχω κλάψει για ζώα που δεν σώθηκαν, τα ‘χω νεκροφιλήσει και τα ‘χω κουβαλήσει στην αγκαλιά μου ως τον τάφο τους, σαν νεκρά παιδιά.
Ζώα άλλων.
Έχω πατήσει τον εγωισμό μου κάτω και τον έχω κάνει χίλια κομμάτια. Για αυτά.
Έχω γνωρίσει τον άνθρωπο στα καλύτερα και στα χειρότερα του μέσα από αυτά.
Έχω κάνει δυνατές φιλίες και ακλόνητες συμμαχίες μέσα από αυτά.
Και έχω γλυκοφιλήσει ζώα που σώθηκαν και συνήλθαν, τα ‘χω φιλήσει και τα ‘χω στείλει σπίτι τους με προίκα όλη μου την αγάπη. Τα έχω ξεριζώσει από την καρδιά μου και τα ‘χω στείλει στο καλό, είτε αυτό είναι 8.000χιλ είτε 8χιλ, μακριά, γιατί πιστεύω πως κανείς και για κανέναν λόγο δεν έχει το δικαίωμα να τους στερήσει μια ασφαλή και αξιοπρεπή ζωή.
Και ξέρω πως δεν θα είμαι ποτέ μόνη. Θα παλεύω με τις “αδερφές” μου και θα κάνουμε θαύματα.
Είμαι και εγώ αυτή που κατηγορούν για εμπόριο και ήρθε η ώρα να φωνάξω: ΩΣ ΕΔΩ!(Ο αγαπημένος μου της φωτογραφίας είναι ένας απ’ αυτούς που δεν κατάφερα να σώσω και θα τον κουβαλάω πάντα μέσα μου.)
Οι μαρτυρίες αυτές δημοσιεύονται στα πλαίσια της καμπάνιας “εγώ είμαι αυτός/αυτή που κατηγορούν για εμπόριο“, στην οποία συμμετέχουν εθελοντές από την Ελλάδα και το εξωτερικό, καθώς επίσης και οικογένειες που έχουν υιοθετήσει αδέσποτα από την Ελλάδα.
Οι συκοφαντίες και οι κατηγορίες για εμπόριο, που γίνονται στα πλαίσια μιας άκρως ρατσιστικής ρητορικής, ανάγκασαν πάνω από 160 σωματεία από την Ελλάδα και το εξωτερικό να απευθύνουν ανοιχτή επιστολή στην κυβέρνηση, καθώς η Ελλάδα είναι η μόνη Ευρωπαϊκή χώρα που φαίνεται πως μπλοκάρει τις υιοθεσίες στο εξωτερικό εσκεμμένα, μέσα από παρερμηνείες των Ευρωπαϊκών οδηγιών, και πολύπλοκες εγκυκλύους.
Μοιράσου το άρθρο