Που έχω ξεχάσει να πάρω τα παιδιά μου από το σχολείο γιατί προσπαθούσα να πιασω δύο σκελετωμενα ζώα πάνω στην εθνική οδό που κινδυνευαν.
Που έχω μείνει αϋπνη στο πάτωμα, δίπλα από τον Άγγελο γιατί ήθελα να ακούω την ανάσα του. Αν ζει ή αν πέθανε.
Που έχω ταισει στο στόμα μπουκιά μπουκιά έναν άρρωστο σεττερακο που αρνούνταν να φάει.
Που έχω ξεχάσει γιορτές και διακοπές γιατί το τηλέφωνο χτυπάει ασταμάτητα για να τρεξω για ένα ζώο.
Που δεν έκλεισα ματι για ημέρες από τα ουρλιαχτά του μικρού τσομπανακου που σφαδαζε από τους πόνους.
Που τρέχω στις 12:00 τη νύχτα, στις 03:00 και στις 06:00 τα χαράματα να ταΐσωτα 7 νεογέννητα κουτάβια με μπιμπερό μέσα στα χωράφια.
Που καθυστερώ στις σχολικές γιορτές τον παιδιών μου για να πάω στην κλινική τον Bullet, όπως τον ονόμασε η κτηνίατρος, γιατί το κορμάκι του διαλύθηκε από μια σφαιρα.
Που δε μπορώ να σταματήσω τα δακρυα μου όταν η γριούλα που βρήκα σκελετωμενη ξεψυχησε στα χέρια μου.
Που τρέμω στη σκέψη τι θα βρω μπροστά μου όταν ξημερώσει.
Είμαι εγώ που έχω ματώσει και θα ματώνω για την ανάσα και τη πνοή κάθε ζωντανού που με έχει ανάγκη.
Ακόμα κι αν εσύ με αποκαλείς έμπορο.
Κατερίνα, εθελόντρια από Λάρισα
Μοιράσου το άρθρο